Nikt nie idzie

To zabawne jak ludzkie losy mogą się ze sobą skrzyżować przez przypadek. Wystarczy, że znajdziemy się w określonym miejscu o określonej porze, wejdziemy do kawiarni, którą mijaliśmy setki razy, uśmiechniemy się do nieznajomego, podniesiemy chusteczki, które wypadły komuś z kieszeni lub wpadniemy na kogoś spiesząc się na spotkanie.  

Czasami wystarczy spojrzeć przez szybę tramwaju, tak jak zrobiła to Olga. Właśnie wtedy jej uwagę przykuł tajemniczy nieznajomy, którego nie mogła wyrzucić z głowy przez resztę dni. Traf chciał, że ich drogi skrzyżowały się ponownie i tak poznała Klemensa, który wtargnął w jej szarą codzienność nadając jej nowych barw.

Na początku nie mogłam „wgryźć” się w tę historię. Porozrzucane wątki, nieznajomi, brak konkretnego tła, powiązania – chaos bywa męczący. Jednak gdy dobrnęłam do ostatniego zdania, to zrozumiałam, że chaos, mimo iż bywa męczący to jest również towarzyszem naszego codziennego życia. To właśnie z tych porozrzucanych zlepek wspomnień, mamy ułożyć historię, która będzie całością.

Małecki opisuje prostotę dnia codziennego. To, z czym każdy z nas mierzy się wstając codziennie rano i właśnie ta prostota jest piorunująca. Z takim samym spokojem, jakim zaczyna się ta książka, to również się kończy. Jednak w międzyczasie ten spokój zaburza seria – początkowo niezrozumiałych – wydarzeń, które dezorganizują rutynowe życie naszej bohaterki.  Nic więc dziwnego, że tak dobrze czyta się tę historię. Bohaterami mógł być każdy, a świadomość, że taka historia mogła przydarzyć się Kowalskiej spod ósemki sprawia, że trafia to w struny naszego serca.

I pewnie znajdzie się grono niedowiarków. Grono osób, którym ta historia będzie wydawała się naciągana, niemożliwa, bo przecież „to się dzieje tylko w filmach”. I właśnie dla tych niedowiarków mam to proste i oczywiste zdanie z książki: „Takie rzeczy po prostu czasem się zdarzają”.